Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

O περιπτεράς φιλοσοφεί...


Είναι κακή συνήθεια το κάπνισμα και όπως είναι γνωστό, τις κακές μας συνήθειες τις επαναλαμβάνουμε. Έτσι ένα απόγευμα πήγα κι εγώ να ...επαναλάβω την κακή μου συνήθεια στον κύριο Νικηφόρο, τον περιπτερά της γειτονιάς. Αναγκάστηκα όμως να κάνω υπομονή, καθώς εκεί συνάντησα την Κούλα, μια γνωστή γειτόνισσα που τύχαινε να είναι έγκυος εκείνη την περίοδο και καθώς ήταν νέα και όμορφη, η εγκυμοσύνη την έκανε να φαίνεται σαν ολάνθιστο λουλούδι.

Η Κούλα λοιπόν ενδιαφερόταν για ένα τεύχος περιοδικού που είχε εξαντληθεί. Άλλά καθώς ήταν γνωστή με τον κο Νικηφόρο και περίεργη επίσης, άρχισε να κάνει ερωτήσεις στον, υπομονετικό όντως, περιπτερά...

- Και ο γιος σας, ο Κώστας, τι κάνει; Έχω καιρό να τον δω, ξεκίνησε η Κούλα.
- Έρχεται στο μαγαζί, απάντησε ο κος Νικηφόρος, αλλά σήμερα είχε να ρυθμίσει κάποια θέματα με τον λογιστή και τον αντικατέστησα εγώ.
- Τον θυμάμαι καλά, συνεχίζει εκείνη, συζητούσαμε πολλές φορές, πάντα έλεγε πως είναι κατά του γάμου. Άραγε παντρεύτηκε; κάνει επιτέλους την κρίσιμη ερώτηση η Κούλα.

-Ναι παντρεύτηκε πριν λίγο καιρό. Αλλά δεν έχει ακόμα παιδί...

-Μου κάνει εντύπωση, συνεχίζει η Κούλα, πάντα του άρεσε η ανεξαρτησία του! Πως το αποφάσισε;

Τότε ο κος Νικηφόρος πήρε ένα φιλοσοφικό ύφος, τέτοιο που θα το ζήλευε ακόμα και ο Σωκράτης. Στο βάθος του όμως μου φάνηκε πως έκρυβε κάποια θλίψη...

- Του το είπα πολλές φορές, αλλά δε νομίζω ότι με άκουσε ποτέ. Μάλλον ο γιος μου το κατάλαβε, πως όσο κι αν επιμένει να πετάει σαν ελεύθερο πουλί, κάποτε θα έρθει η στιγμή να του κόψουν τα φτερά. Πως όσο κι αν θέλει να διατηρήσει την ελευθερία του, κάποια στιγμή θα την χάσει. Και έτσι έκανε το βήμα...

Η ολάνθιστη Κούλα έμεινε αρχικά λίγο αμήχανη με την απάντηση... Γρήγορα όμως συνήλθε και φόρεσε το πιο γλυκό της χαμόγελο.

Να σας ζήσουν τα παιδιά, να δώσετε χαιρετισμούς στην Κώστα.
Ευχαρίστως, απάντησε ο Kος Νικηφόρος...
Και μετά ήρθε και μένα η σειρά μου, να αγοράσω τα τσιγάρα μου. Και έφυγα γεμάτος απορίες από το περίπτερο. Γιατί γαμώ το; Εγώ μόνο την κακή μου συνήθεια ήθελα να επαναλάβω...

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η ράφτρα της Κοκκινιάς

Μαλαματένια λόγια, Γιάννης Μαρκόπουλος, Μάνος Ελευθερίου Το ιστορικό βίντεο του 1974 "Καλύτερα να σ' έλεγαν Μαρία και νά 'σουν ράφτρα μες την Κοκκινιά. .. " Αριστουργηματικό τραγούδι, ιστορική συνάντηση, ο νεοελληνικός πολιτισμός σε μια πολύ δυνατή στιγμή του. Και η δύναμή του αυτή δεν πηγάζει από τις... συμμορίες, αλλά γεννιέται απλά και αβίαστα από την ράφτρα της Κοκκινιάς. Κοιτάζω ξανά και ξανά το παλιό  βίντεο του 1974. Τα σεμνά παιδιά που τραγούδησαν τόσο δυνατά αυτό το τραγούδι, μου φάνηκε πως γεννήθηκαν κι αυτά από μια τέτοια μάνα. Και της αποτίουν ύψιστο φόρο τιμής. Η παλιά Κοκκινιά Ποια είναι η ράφτρα της Κοκκινιάς ; Κυριολεκτικά μιλώντας, θα μπορούσε να είναι μια προσφυγοπούλα, που κατάγεται από την χαμένη πια γι αυτήν πατρίδα της Ιωνίας, που μεγάλωσε σε ένα πολυπολιτισμικό περιβάλλον και ρίχτηκε σε ένα άθλιο αντίσκηνο στις αλάνες τότε της Κοκκινιάς, θύμα βίαιου ξεριζωμού και μιας πρωτοφανούς σε μέγεθος αλλά και ιστορική β
Αγαπητοί αναγνώστες    Μετακινούμε το περιεχόμενο της ιστοσελίδας μας, όπως σας έχουμε παλιότερα ανακοινώσει.  Πράγματι παρατηρούνται καθυστερήσεις, αλλά το τελικό αποτέλεσμα θα δικαιώσει πιστεύουμε την αναμονή.   Το παρόν blog διατηρείται για ιστορικούς λόγους, αλλά μια επιλογή από τα άρθρα του μετακομίζει στο νέο   χώρο, ταξινομημένο στην γενική κατηγορία τα παλιά. Στο καινούριο blog θα μιλήσουμε για τη ζωή, την πολιτική και την κοινωνία στους καιρούς μας.  Αργότερα θα εμπλουτίσουμε με το νέο περιεχόμενο το ανανεωμένο memorandum days .    Σας ευχαριστούμε για την αγάπη σας.

O Χασοδίκης, Ο Καβουρίδης και ο Παύλος, μια εντελώς φανταστική ιστορία

    Ο κος Χασοδίκης καθόταν αναπαυτικά στην περιστρεφόμενη δερμάτινη πολυθρόνα του. Μπροστά  απλωνόταν το  πολυτελές εβένινο γραφείο  και πίσω του,  μέσα από  την τζαμαρία του μεγάλου παράθυρου, δέσποζε πάνω στον ιερό βράχο η αρμονική φιγούρα του Παρθενώνα, κυκλωμένου μέσα στην λιτή του μεγαλοπρέπεια από τα απαλά χρώματα του αττικού σούρουπου.       Ήταν μια καλή μέρα για τον κο Χασοδίκη. Παρά την μεγάλη κρίση που έπληττε χιλιάδες συναδέλφους του, ο ίδιος είχε εξασφαλίσει για το  γραφείο του μερικές μεγάλες υποθέσεις, που θα συντηρούσαν  για καιρό τα κέρδη του.   Ίσως γι αυτό ο κος Χασοδίκης είχε μια έκφραση ικανοποίησης καθώς ατένιζε σιωπηλά τον Παρθενώνα  και χάιδευε ράθυμα την κοιλίτσα του κάτω από το ακριβό γιλέκο. Ίσως όμως και να σκεφτόταν το ξανθό γκομενάκι που θα συναντούσε αργότερα στην κρυφή του γκαρσονιέρα..Ποιος ξέρει...      Τότε άρχισε να δονείται το  τηλέφωνο. Ο κος Χασοδίκης μισούσε τα τηλέφωνα ειδικά όταν του διέκοπταν τις σκέψεις του.  Απηυδισμένος όπως ήταν από τα