Η θέα από το νέο νοσοκομείο του Παραλιμνίου - Μέρος δεύτερο

Συνεχίζεται από εδώ

Σύμφωνα με άρθρο στο ελληνικό τμήμα της Wikipedia, η Αμμόχωστος ήταν το 1974 μια σύγχρονη πόλη 40.000 κατοίκων, ανεπτυγμένη πολύ τουριστικά και οικονομικά. Ήταν δε το κυριότερο λιμάνι της Κύπρου. Η ιστορία της πόλης χάνεται στο βάθος των αρχαιοελληνικών εποικισμών, καθώς η αρχαία ονομασία της πόλης ήταν Σαλαμίς, ενώ το σύγχρονο όνομά της ανάγεται στον 4ο μ.Χ. αιώνα. Στο φράγκικο κάστρο της Αμμοχώστου λέγεται ότι τοποθετεί ο Σαίξπηρ την εξέλιξη της τραγωδίας του “Οθέλλος”.

Θέλω να πω ότι η Τουρκική κατοχή της Αμμοχώστου και μάλιστα με τον τρόπο που αυτή έχει εξελιχθεί, δεν είναι τυχαία. Πρόκειται για την σημαντικότερη ίσως πόλη της Κύπρου, σύμβολο επίσης αντίστασης στην τουρκική κατοχή, καθώς η άμυνα της στην τουρκική πολιορκία του 1571 υπήρξε λυσσαλέα και προκάλεσε εκατόμβη θυμάτων στους πολιορκητές. 

Αλλά ας αφήσουμε για λίγο την έρημη πόλη και ας κοιτάξουμε ευρύτερα το κυπριακό πρόβλημα. Αν επισκεφτεί κανείς την πόλη της Λευκωσίας και οδηγήσει στους δρόμους της, πέφτει συνεχώς πάνω σε φυλάκια που κόβουν δρόμους στην μέση και αντικρίζει μπροστά του τις τουρκικές σημαίες. Τις υψώνουν στα φυλάκια, τις ζωγραφίζουν στα βουνά σε φαραωνικό μέγεθος, ένα πέπλο τρόμου που δεσπόζει παντού στο πολύπαθο νησί. Μια επίσκεψη μάλιστα στο κατεχόμενο τμήμα της Λευκωσίας, αποκαλύπτει περισσότερα. Στην κεντρική αγορά του Τουρκικού τομέα, θα δει μία τεράστια φωτογραφία του Κεμάλ Ατατούρκ δίπλα στην κεντρική είσοδο και έναν μυστακοφόρο Τουρκοκύπριο αστυνομικό να παρακολουθεί βλοσυρά τους επισκέπτες.

Ο συμβολισμός είναι φανερός. Η συμπεριφορά των Τούρκων εκπορεύεται από την εθνική τους ανασφάλεια. Στην Κύπρο αντανακλάται ένα τεράστιο πρόβλημα του Τουρκικού κράτους, που προσπαθεί να αποκτήσει σύγχρονη εθνική συνείδηση, ενώ έμαθε από αιώνες να λειτουργεί σε ένα πολύπλοκο πολυπολιτισμικό περιβάλλον. Γι αυτό έχει τόσο μεγάλη ανάγκη να επιδεικνύει τις σημαίες του, γιατί η εθνική του υπόσταση υπολείπεται και όχι μόνο, αμφισβητείται ευθέως από τους πληθυσμούς που πολλάκις καταπίεσε στο εσωτερικό του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι Κούρδοι της Ανατολίας.

Αν δούμε λοιπόν το πρόβλημα από αυτή την γωνία, είμαστε σε θέση να καταλάβουμε ότι και οι Τουρκοκύπριοι έχουν χάσει πολλά από την συνύπαρξη με τον Τουρκικό στρατό. Ας προσπεράσουμε χάριν του κειμένου το σοβαρό πρόβλημα της διεθνούς τους απομόνωσης. Το πιο σοβαρό πού έχασαν είναι η δυνατότητα να αντιμετωπίσουν με ένα διαφορετικό τρόπο τον Τουρκικό εθνικισμό. Η πολυπολιτισμική δομή της Κυπριακής κοινωνίας, δηλητηριάστηκε νωρίς από τους Άγγλους κατακτητές, για τους μικροπολιτικούς τους λόγους. Χάθηκε όμως έτσι μία μοναδική δυνατότητα, το να μοιραστούν μαζί μία πατρίδα, χριστιανοί και μουσουλμάνοι, με τζαμιά και εκκλησίες, δυνατότητα που θα μπορούσε να προσφέρει πολλά στους ίδιους τους Κύπριους, αλλά και στην Τουρκία και στην Ελλάδα.

Γιατί και εμείς οι Ελλαδίτες, όπως μας αποκαλούν συχνά οι Κύπριοι Έλληνες, φέρουμε σοβαρές ευθύνες. Ο δικός μας εθνικισμός έκανε πολλές φορές τα πράγματα δύσκολα στο πολύπαθο νησί. Δεν ξέρω πραγματικά πόσο καλύτερα θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν θα πρέπει να είμαστε φοβικοί απέναντι στο Κυπριακό πρόβλημα. Θα έπρεπε να ενισχύσουμε Έλληνες και Τούρκους της Κύπρου να ζήσουν με τους δικούς τους όρους, να παλέψουμε για να καταλυθεί το επονείδιστο καθεστώς των εγγυητριών δυνάμεων, πάνω στο οποίο στηρίχθηκε η Τουρκική εισβολή.

Και ή έρημη πόλη; Η έρημη πόλη πρέπει να ξαναμιλήσει Ελληνικά. Έχει το δικαίωμα και κανείς δεν μπορεί να της το στερήσει με τα όπλα. Είμαι σίγουρος ότι θα το καταφέρει τελικά. Θα τα μιλήσει με τον δικό της τρόπο, όπως εύγλωττα υπαινίσσεται το ρήμα της φωτογραφίας, με την αρχαιοελληνική εκφορά του. Ανοίξετε...

Αρκετή ώρα μετά τελείωσαν τα ραντεβού μου στο νοσοκομείο του Παραλιμνίου. Είδα και μίλησα μαζί με πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους, με καθαρά ελληνικά πρόσωπα. Βγήκα από το νοσοκομείο με πλήθος συναισθημάτων. Αντιμέτωπος και πάλι με το καυτό ήλιο του απομεσήμερου. Αλλά αυτή τη φορά θα έκανα κάτι.   Είχα ήδη μαζί μου την βερμούδα, το καπέλο και τα γυαλιά μου. H δυνατή Οκτάβια μούγκριζε ανυπόμονα. Πάτησα το γκάζι για τον Πρωταρά  και άφησα πίσω μου τους σύγχρονους ακρίτες του Ελληνισμού να συνεχίσουν την μάχη τους. Ήμουν σίγουρος ότι θα την δώσουν καλά. Εγώ θα πήγαινα για μπάνιο. Ένας Ελλαδίτης σε μια πολύ Ελληνική γωνιά του κόσμου.