Memorandum Days

Ζούμε μέρες μνημονίου και αυτό είναι μια βαριά δουλεία που σιγά σιγά συνειδητοποιούμε σε όλο της το μέγεθος. Στην ταλαίπωρη πατρίδα νέα κινήματα εμφανίζονται συνεχώς και πολλοί φίλοι μας τα σχολιάζουν η τα συζητάνε στις λίστες αλληλογραφίας. Το καλό σε αυτή την υπόθεση είναι ότι επιτέλους ξεκίνησε  η συζήτηση, καθώς κλείνει πια ένας κύκλος ευδαιμονισμού που άνοιξε το 1981 με την ιστορική  Αλλαγή του Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Η επέλαση της διεθνούς των τοκογλύφων, αρχαία τέχνη κι αυτή, έχει προκαλέσει ιστορικά ποταμούς αίματος, αναγκάζει την Ελληνική κοινωνία να σκεπτεί. Αλλά δεν θα μακρηγορήσω άλλο μιας και το άρθρο μου θα ασχοληθεί αποκλειστικά με τα νέα αυτά κινήματα. Το κοινό τους χαρακτηριστικό είναι ότι εκδηλώνουν καχυποψία και κριτική απέναντι στο σύνολο των κοινοβουλευτικών κομμάτων. Θα σχολιάσω εδώ κάποια από αυτά. Το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ για παράδειγμα, έχει στοχεύσει τις αστικές συγκοινωνίες και τα διόδια των εθνικών οδών. ...

Το μπατσάκι είναι υποκοριστικό του μπάτσος. Διαπίστωσα ότι ο σεβαστός καθηγητής δεν συμπεριέλαβε αυτή την λέξη στο καταπληκτικό λεξικό του, αν και του είχα επισημάνει την παράλειψή του (sic). Αντιθέτως έχει λήμμα για μπάτσος, μπατσίνα, όχι όμως για το μπατσάκι. Παρεμπιπτόντως να σας το εξηγήσω, η λέξη  προέρχεται από την τουρκική λέξη “baç” που σημαίνει “φόρος”, ήταν ένα φόρος που εισέπρατταν οι χωροφύλακες, μάλλον πληρώνονταν με αυτόν στο ιδιόμορφο οθωμανικό σύστημα. Το μπατσάκι στα νέα ελληνικά όμως είναι η ελληνοπρεπής εκδοχή αυτού που ονομάζουμε σεκιουριτάς. Είναι ένας φτηνός εργαζόμενος που συνήθως υπογράφει κάποια ληστρική σύμβαση με το αφεντικό του για ψίχουλα, αχ Ελλάδα του Μνημονίου, και αστυνομεύει, χωρίς να οπλοφορεί, ιδιωτικούς χώρους, σούπερ μάρκετ, εμπορικά κέντρα, κλπ. Δεν ξέρω ποιος κακοήθης προφανώς εγκέφαλος σκέφτηκε να τους ονομάσει έτσι, σε αντιδιαστολή  με τα σοβαρά όργανα του Νόμου και της Τάξης, που οπλοφορούν και ονομάζονται σκέτο, μ...

Το 1864 ιδρύθηκε στο Λαύριο η Εταιρεία “ Roux-Serpieri-Fressynet”, από ένα Ιταλό μεταλλειολόγο που, μαζί με Γάλλους χρηματοδότες, αγόρασαν από την Μονή Πεντέλης και την κοινότητα της Κερατέας 11.000 στρέμματα γης για να αρχίσουν εξόρυξη μεταλλευμάτων και να στήσουν τα μεταλλεία του Λαυρίου , που οδήγησαν αργότερα στα περίφημα Λαυρεωτικά και στην πρώτη χρηματιστηριακή φούσκα του νεοσύστατου Νεολληνικού κράτους. Το 1982 η ΕΡΤ παράγει ένα σήριαλ, το πρώτο κάτω από την διοίκηση της πρωτοεκλεγείσας τότε σοσιαλιστικής κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου, τα “Λαυρεωτικά”. Τυχαίο; Δε νομίζω! Η πολύπαθη περιοχή της Λαυρεωτικής, ουσιαστικά το νοτιότερο τμήμα της Αττικής χερσονήσου, υποφέρει πάνω από ένα αιώνα από περιβαλλοντική και κοινωνική υποβάθμιση, θύμα μιας παράδοξης επιμονής του κράτους των Αθηνών. Τα μεταλλεία του Λαυρίου, τότε, αύξησαν τη νοσηρότητα και θνητότητα της περιοχής, και έμειναν εκεί εξορύσσοντας, από τα αρχαία λατομεία, μεταλλεύματα μέχρι το 1977. ...

Μαλαματένια λόγια, Γιάννης Μαρκόπουλος, Μάνος Ελευθερίου Το ιστορικό βίντεο του 1974 "Καλύτερα να σ' έλεγαν Μαρία και νά 'σουν ράφτρα μες την Κοκκινιά. .. " Αριστουργηματικό τραγούδι, ιστορική συνάντηση, ο νεοελληνικός πολιτισμός σε μια πολύ δυνατή στιγμή του. Και η δύναμή του αυτή δεν πηγάζει από τις... συμμορίες, αλλά γεννιέται απλά και αβίαστα από την ράφτρα της Κοκκινιάς. Κοιτάζω ξανά και ξανά το παλιό  βίντεο του 1974. Τα σεμνά παιδιά που τραγούδησαν τόσο δυνατά αυτό το τραγούδι, μου φάνηκε πως γεννήθηκαν κι αυτά από μια τέτοια μάνα. Και της αποτίουν ύψιστο φόρο τιμής. Η παλιά Κοκκινιά Ποια είναι η ράφτρα της Κοκκινιάς ; Κυριολεκτικά μιλώντας, θα μπορούσε να είναι μια προσφυγοπούλα, που κατάγεται από την χαμένη πια γι αυτήν πατρίδα της Ιωνίας, που μεγάλωσε σε ένα πολυπολιτισμικό περιβάλλον και ρίχτηκε σε ένα άθλιο αντίσκηνο στις αλάνες τότε της Κοκκινιάς, θύμα βίαιου ξεριζωμού και μιας πρωτοφανούς σε μέγεθος αλλά και ιστορική β...

Κάθε μέρα. Κάθε πρωί... Το βάρβαρο ξυπνητήρι με ξυπνάει δια της βίας. Πάλι από την αρχή το καθημερινό τελετουργικό, το πλύσιμο, το ξύρισμα, το βιαστικό ντύσιμο, το ζέσταμα του κινητήρα της μοτοσυκλέτας μου. Κάθε πρωινό ξυπνάω πραγματικά πάνω στην μοτοσυκλέτα μου, καθώς ο διεισδυτικός αγέρας του πρωινού με ραπίζει στο πρόσωπο και ξεσηκώνει τα κύτταρά μου για άλλο ένα κοπιαστικό οχτάωρο. Και έπειτα η γνωστή πια διαδρομή, η έξοδος από το στενό αδιέξοδο όπου βρίσκεται το σπίτι μου, και η είσοδος στον κεντρικό δρόμο που θα με οδηγήσει στην δουλειά.... Η ρουτίνα, η ρουτίνα που μπορεί να είναι εξαντλητική, η ρουτίνα που μπορεί να σε νικήσει, με τις μικρές και επαναλαμβανόμενες καθημερινά δόσεις της, ένα είδος κοινωνικού μιθριδατισμού τον οποίο δέχομαι να υποστώ με αντίτιμο την ασφάλεια.  Βαριές σκέψεις για το πρωινό...Αλλά ξαφνικά ένα βίαιο χτύπημα των αναρτήσεων της μοτοσυκλέτας μου διακόπτει τις σκέψεις. Η μηχανή γονατίζει για λίγο και η δόνηση μεταφέρεται στις αρ...