Κάποτε ο φίλος μου ο Νικολάκης ήταν με την κοπέλα του την Μίνα στο κρεββάτι, σε ένα διάλειμμα ανάμεσα σε τρυφερές στιγμές. Aμέριμνος και χαλαρός απολάμβανε αργά ένα τσιγάρο και απαλή μουσική από το στερεοφωνικό συμπλήρωνε την ατμόσφαιρα. H Μίνα ήταν σιωπηλή και κοιταζόταν στον καθρέπτη. Τότε, έτσι στο άσχετο του το έσκασε:
"Ξέρεις Νίκο μου, μεγάλωσαν τα βυζιά μου."
Ο Νικολάκης παραξενεύτηκε αρχικά από αυτή την δήλωση, αλλά η Μίνα δεν έδωσε συνέχεια, απλά ξάπλωσε δίπλα του και τον αγκάλιασε. Ο φίλος μου συνέχισε να σκέπτεται λίγο τα λόγια της Μίνας, αλλά τελικά υπερίσχυσε ο βρώμικος αντρικός του εγκέφαλος, και σκέφτηκε, χαμογελώντας νοερά:
"Kαλό για μένα, πάντα τα ήθελα λίγο μεγαλύτερα...."
Το περιστατικό δεν είχε καμία συνέχεια και η ζωή συνεχίστηκε αμέριμνα στο δυαράκι του ζευγαριού, μέχρι που δεκαπέντε μέρες αργότερα, καθώς οι δύο φίλοι μου παρακολουθούσαν μία ταινία στο DVD, η κουβέντα ξανάρχισε, πάλι στο ξεκούδουνο..
."Μωράκι μου"είπε η Μίνα φορώντας την πιο γοητευτική της έκφραση,
" είμαστε τρία χρόνια μαζί, περνάμε καλά, είμαστε κάπου στα 30, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να το σκεφτούμε σοβαρά και να κάνουμε οικογένεια..."
."Μωράκι μου"είπε η Μίνα φορώντας την πιο γοητευτική της έκφραση,
" είμαστε τρία χρόνια μαζί, περνάμε καλά, είμαστε κάπου στα 30, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να το σκεφτούμε σοβαρά και να κάνουμε οικογένεια..."
Έξεπλάγην, που λέτε ο φίλος μου, στον οποίο άρεσε ακριβώς η ζωή που έκανε με την αγαπούλα του και απεχθανόταν τους μπελάδες, τα σόγια και όλο το...πακέτο του γάμου.
"Ναι μωρό μου, πρέπει να το δούμε αυτό, απάντησε χαμογελώντας διπλωματικά και μετά πήρε την αγαπούλα του αγκαλιά και την γέμισε φιλιά..."
Πάλι πέρασαν οι μέρες και αυτή την φορά ο κολλητός μου απέφευγε με διάφορες προφάσεις την συγκεκριμένη συζήτηση. Δεν ήταν ακόμα έτοιμος για ένα τέτοιο βήμα, αλλά καταλάβαινε ότι αργά ή γρήγορα θα το αντιμετώπιζε. Η Μίνα συνέχισε την ζωή της δίπλα του χωρίς να τον ενοχλεί περισσότερο. Αυτό κράτησε κανένα μήνα μέχρι να έρθει άλλο ένα απόγευμα που το ζευγάρι καθόταν στον καναπέ, μετά από μια κοπιαστική μέρα. Τότε η συζήτηση έλαβε ένα καθαρά απειλητικό τόνο, με πρωτοβουλία της Μίνας.
"Μωρό μου, ξέρεις, μου αρέσει να ζω μαζί σου, μου αρέσει πάρα πολύ. Αλλά αισθάνομαι ότι ήρθε η ώρα να παντρευτώ και αν δεν ικανοποιήσεις αυτή μου την ανάγκη, οι δρόμοι μας θα χωρίσουν..."
Κεραμίδα που λέτε παιδιά, ο Νικολάκης δεν περίμενε ότι θα εισπράξει ωμό εκβιασμό από το μωρό του....
"Καλά μωρό μου, θα το κανονίσουμε κάποια στιγμή, ξέρεις πως είσαι ότι πιο όμορφο μου έχει συμβεί, ξέρεις θεωρώ μεγάλη τύχη το ότι σε γνώρισα και με δέχτηκες, δεν θα έκανα ποτέ τίποτα για να σε δυσαρεστήσω..."
Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα, θα μπορούσε να κλείνει εδώ αυτή η μικρή ιστορία...
Αλλά δεν είναι το θέμα της ο γάμος. Ας επιστρέψουμε στην Μίνα και στην προσωπική της στιγμή μπροστά στον καθρέπτη, καθώς κοίταζε τα βυζιά της. Η πικρή αλήθεια είναι, κατά την γνώμη μου, ότι η Μίνα έλαβε το μήνυμα από το σώμα της. Η Μίνα αισθάνθηκε να γερνάει...
Και αυτή η στιγμή είναι πολύ προσωπική για τον κάθε άνθρωπο και μπορεί να του αλλάξει τον τρόπο που βλέπει την ζωή του. Ειδικά όταν είσαι νέος και υγιής, αισθάνεσαι άτρωτος και αιώνιος.
Αλλά φευ!!! Για τον καθένα μας χωριστά, έρχεται η στιγμή που θα βρεθούμε μπροστά στον καθρέπτη, λαμβάνοντας ορατά ή αόρατα σημάδια, μιας φθοράς ανεπίστρεπτης μιας νιότης που στα σίγουρα κάποτε θα χαθεί. Και ποια είναι η απάντηση της Μίνας απέναντι σε αυτή την αδυσώπητη πραγματικότητα; Η απάντηση και πλεονέκτημά της ταυτόχρονα, βρίσκεται στην κοιλιά της και είναι η δύναμη της δημιουργίας μιας νέας ζωής. Ναι η Μίνα έχει το δικαίωμα και την δυνατότητα και ο Νικολάκης δεν έχει καμιά κίνηση να κάνει εκτός από το να δεχτεί τους όρους της ή να αποχωρήσει από την..παρτίδα. ΜΑΤ.
Κουράγιο φίλοι μου, η ζωή είναι ωραία....
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου