Memorandum Days

Πέρασαν δύο χρόνια κιόλας, από τότε που συνάντησα τελευταία φορά την Μαργαρίτα.  Την είδα και πάλι τυχαία  στην πλατεία, που  αρχίσαμε  να μαζευόμαστε το φετινό καλοκαίρι.   Φορούσε ένα ριχτό πλουμιστό φόρεμα και πάνινα βεραμάν παπούτσια, στα χείλη το οικείο από παλιά άλικο κραγιόν και στα δεξί αυτί μια σειρά από διαμαντάκια.     Τα πλούσια κόκκινα μαλλιά της   ταράχτηκαν ελαφρά όταν γύρισε να με χαιρετήσει, σαν ένα ξέσπασμα της φωτιάς στο παράγγελμα της απογευματινής  αύρας.  Η Μαργαρίτα που πάντα της άρεσε να παίζει με τα 40 μου χρόνια, ένα πλάσμα αέρινο, σβέλτο, πανέμορφο, με τα καστανά της αμυγδαλωτά μάτια  να με κυττάζουν  βαθιά όταν της μιλούσα, με ένα απροσδιόριστο τόνο που είχε κάτι από συγκέντρωση, κάτι από περιπαιχτική διάθεση, εκπέμποντας όμως πάντα μια αίσθηση του απέραντου, της θάλασσας και του ουρανού που  ενώνονται  στο βάθος του ορίζοντα.       Τέλειωσε το π...

Μια πρόταση για την γενική αναδιοργάνωση των Ελληνικών συνδικάτων σε δύο μόνο επίπεδα.       Το άρθρο αυτό γράφεται πάνω σε λευκό χαρτί.   Η έκρυθμη κατάσταση που βρίσκεται η πατρίδα μας δεν μας αφήνει την πολυτέλεια εμβριθών αναλύσεων σχετικά με τον συνδικαλισμό και ποιον εξυπηρετεί σήμερα.  Εδώ θα περιγράψω με απλά λόγια μια πολύ γενική πρόταση για την ριζική αναδιοργάνωση των σωματείων στην Ελλάδα.  Ο λόγος είναι πως στον δεκαπενταετή εργασιακό μου βίο πολλές φορές αναρωτήθηκα γιατί προσπαθούν να με εκπροσωπήσουν τόσοι πολλοί.  Όταν το έψαξα πιο βαθιά βρήκα ότι η εκπροσώπησή μου σαν εργαζόμενου πάσχει εξαιτίας της μεγάλης πολυδιάσπασης των συνδικαλιστικών φορέων όπως επίσης και λόγω της σύγκρουσης συμφερόντων μέσα στα σωματεία.  Φαινομενικά στο πρωτοβάθμιο σωματείο μου, από τα μεγαλύτερα της Ελλάδας, εκπροσωπούνται όλοι.  Ουσιαστικά όμως ορισμένες μερίδες μόνο εργαζομένων έχουν  λόγο  και καταφέρνουν να εκπροσωπούνται. ...

Ήταν που λέτε μια φορά στο μεγάλο μας σχολείο μια τάξη εφήβων που μάθαινε οικονομικά. Στην τάξη αυτή υπήρχε ένας άριστος μαθητής που όπως συνηθίζεται στα σχολεία τηρούσε και το απουσιολόγιο της τάξης, και εδώ δράττομαι της ευκαιρίας να σχολιάσω ότι ποτέ δεν κατάλαβα αυτή την συνήθεια, όπως και πολλές άλλες άλλωστε, στο ασυνήθιστο αυτό σχολείο... Ο Γιαννάκης λοιπόν, έτσι έλεγαν τον απουσιολόγο της τάξης, ήταν ένας πολύ καλός και επιμελής μαθητής, από αυτά τα παιδιά μάλαμα που κάθε πατέρας και μητέρα θα ήθελε να έχει. Μελετηρός, έξυπνος, πειθαρχημένος και επίσης αθλητικός τύπος, αντικαπνιστής, ήταν για να μην μακρηγορώ ένα υπόδειγμα μαθητού. Η αλήθεια είναι πως καταγόταν από καλή οικογένεια και του είχαν δοθεί απλόχερα πολλά από αυτά που έλειπαν στα άλλα παιδιά. Τον ζήλευαν ας πούμε γιατί πάντα ο Γιαννάκης ερχόταν με το τελευταίο μοντέλο smartphone, είχε βλέπετε μια έφεση με τις ηλεκτρονικές συσκευές, ειδικά αυτές που είχαν πρόθεμα -i ή και e- στο λογότυπο τους. Πάν...

Μικρό αφιέρωμα σε ένα μεγάλο ηθοποιό Θέλω να καταθέσω κι εγώ μερικά ταπεινά λόγια, με αφορμή το θάνατο ενός εμβληματικού ηθοποιού της μεταπολεμικής Ελλάδας, του Θανάση Βέγγου.  Και είναι ίσως μιά ακόμα κακή φάρσα της Ιστορίας, τώρα που μια εποχή ολόκληρη αλλάζει,  να μας στερεί έναν από τους ανθρώπους που τόσο καλά ζωντάνεψαν στη μεγάλη οθόνη την μεταπολεμική Ελλάδα.  Το video που σας παρουσιάζουμε εδώ  είναι απο την ταινία  "Ποιος Θανάσης", του 1969, σε σενάριο του Γιώργου Λαζαρίδη και σκηνοθεσία του Θανάση Βέγγου, ο οποίος Θανάσης,  προσπαθεί να μαζέψει τα δανεικά και αγύριστα για να πληρώσει ένα γραμμάτιο.   Εις μάτην...Κανείς δεν πληρώνει τα δανεικά στον καλό μας άνθρωπο...     Αλλά ας μείνουμε λιγάκι στο 1969.  Ποια ήταν αυτή η εποχή;   Το 1969 λοιπόν ο γράφων μόλις είχε γεννηθεί, καλά αυτό δεν είναι και τόσο αξιοσημείωτο (sic),  σύμφωνα με την Ελληνική Wikipedia, γίνεται η πρώτη πτήση του Κονκόρτ, κα...

    Ο κος Χασοδίκης καθόταν αναπαυτικά στην περιστρεφόμενη δερμάτινη πολυθρόνα του. Μπροστά  απλωνόταν το  πολυτελές εβένινο γραφείο  και πίσω του,  μέσα από  την τζαμαρία του μεγάλου παράθυρου, δέσποζε πάνω στον ιερό βράχο η αρμονική φιγούρα του Παρθενώνα, κυκλωμένου μέσα στην λιτή του μεγαλοπρέπεια από τα απαλά χρώματα του αττικού σούρουπου.       Ήταν μια καλή μέρα για τον κο Χασοδίκη. Παρά την μεγάλη κρίση που έπληττε χιλιάδες συναδέλφους του, ο ίδιος είχε εξασφαλίσει για το  γραφείο του μερικές μεγάλες υποθέσεις, που θα συντηρούσαν  για καιρό τα κέρδη του.   Ίσως γι αυτό ο κος Χασοδίκης είχε μια έκφραση ικανοποίησης καθώς ατένιζε σιωπηλά τον Παρθενώνα  και χάιδευε ράθυμα την κοιλίτσα του κάτω από το ακριβό γιλέκο. Ίσως όμως και να σκεφτόταν το ξανθό γκομενάκι που θα συναντούσε αργότερα στην κρυφή του γκαρσονιέρα..Ποιος ξέρει...      Τότε άρχισε να δονείται το  τηλέφωνο. Ο κος Χασοδίκης μισο...

Όσοι παρακολουθούν από τα MME τις εξελίξεις της τελευταίας χρονιάς στην πατρίδα μας, θα σχηματίσουν την εντύπωση ότι συνταρακτικά γεγονότα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στην χώρα. Όμως η αλήθεια μπορεί και να διαφέρει. Αν προσπαθήσει κανείς να εξηγήσει την παγωμάρα με την οποία αντιμετωπίζουν οι Έλληνες τον προπαγανδιστικό οχετό που τους πλήττει κατά κύματα, προερχόμενος από όλο τον δυτικό κόσμο, θα καταλάβει ότι οι απλοί πολίτες αυτής της χώρας μάλλον σκέπτονται πιο ψύχραιμα από την πανικόβλητη ελίτ που τους κυβερνά. Και θα το εξηγήσω καλύτερα αρχίζοντας με μια κατάφαση... Δυστυχώς δεν ζούσαμε δα και στον παράδεισο τα προηγούμενα χρόνια.Ποιος άραγε πίστευε ότι ζει σε μια δίκαιη πατρίδα; Σε μια  πατρίδα, που φρόντιζε να αμείβει τα σκληρά εργαζόμενα παιδιά της και να νουθετεί, ίσως και να τιμωρεί όταν ήταν απαραίτητο, τα παιδιά που παραστρατούσαν; Μπορείτε ελεύθερα να καγχάσετε, θα ήταν μάλιστα και ψυχοθεραπευτικό, για να χρησιμοποιήσω μια λέξη της μόδας. Αυτό δεν υπάρχει σ...