Memorandum Days

Το 1864 ιδρύθηκε στο Λαύριο η Εταιρεία “ Roux-Serpieri-Fressynet”, από ένα Ιταλό μεταλλειολόγο που, μαζί με Γάλλους χρηματοδότες, αγόρασαν από την Μονή Πεντέλης και την κοινότητα της Κερατέας 11.000 στρέμματα γης για να αρχίσουν εξόρυξη μεταλλευμάτων και να στήσουν τα μεταλλεία του Λαυρίου , που οδήγησαν αργότερα στα περίφημα Λαυρεωτικά και στην πρώτη χρηματιστηριακή φούσκα του νεοσύστατου Νεολληνικού κράτους. Το 1982 η ΕΡΤ παράγει ένα σήριαλ, το πρώτο κάτω από την διοίκηση της πρωτοεκλεγείσας τότε σοσιαλιστικής κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου, τα “Λαυρεωτικά”. Τυχαίο; Δε νομίζω! Η πολύπαθη περιοχή της Λαυρεωτικής, ουσιαστικά το νοτιότερο τμήμα της Αττικής χερσονήσου, υποφέρει πάνω από ένα αιώνα από περιβαλλοντική και κοινωνική υποβάθμιση, θύμα μιας παράδοξης επιμονής του κράτους των Αθηνών. Τα μεταλλεία του Λαυρίου, τότε, αύξησαν τη νοσηρότητα και θνητότητα της περιοχής, και έμειναν εκεί εξορύσσοντας, από τα αρχαία λατομεία, μεταλλεύματα μέχρι το 1977.

Συνεχίζεται από εδώ Σύμφωνα με άρθρο στο ελληνικό τμήμα της Wikipedia, η Αμμόχωστος ήταν το 1974 μια σύγχρονη πόλη 40.000 κατοίκων, ανεπτυγμένη πολύ τουριστικά και οικονομικά. Ήταν δε το κυριότερο λιμάνι της Κύπρου. Η ιστορία της πόλης χάνεται στο βάθος των αρχαιοελληνικών εποικισμών, καθώς η αρχαία ονομασία της πόλης ήταν Σαλαμίς, ενώ το σύγχρονο όνομά της ανάγεται στον 4ο μ.Χ. αιώνα. Στο φράγκικο κάστρο της Αμμοχώστου λέγεται ότι τοποθετεί ο Σαίξπηρ την εξέλιξη της τραγωδίας του “Οθέλλος”. Θέλω να πω ότι η Τουρκική κατοχή της Αμμοχώστου και μάλιστα με τον τρόπο που αυτή έχει εξελιχθεί, δεν είναι τυχαία. Πρόκειται για την σημαντικότερη ίσως πόλη της Κύπρου, σύμβολο επίσης αντίστασης στην τουρκική κατοχή, καθώς η άμυνα της στην τουρκική πολιορκία του 1571 υπήρξε λυσσαλέα και προκάλεσε εκατόμβη θυμάτων στους πολιορκητές.  Αλλά ας αφήσουμε για λίγο την έρημη πόλη και ας κοιτάξουμε ευρύτερα το κυπριακό πρόβλημα. Αν επισκεφτεί κανείς την πόλη της Λευκωσίας και οδηγήσει

Μια καυτή μέρα του Ιουλίου έφτασα στο νέο νοσοκομείο του Παραλιμνίου, οδηγώντας από την Λευκωσία. Όπως ήμουν καλά προφυλαγμένος μέσα στην κλιματιζόμενη Octavia, δεν είχα αντιληφθεί την αφόρητη ζέστη που εξελισσόταν. Αλλά όταν κατέβηκα από το αυτοκίνητο, δέχθηκα το πυρωμένο καλωσόρισμα του μεσογειακού ήλιου... Ήταν μια ενδιαφέρουσα διαδρομή, από την παλιά οδό Λευκωσίας – Αμμοχώστου, ο οποίος στην πραγματικότητα είναι ένας ευθύς και μακρύς επαρχιακός δρόμος. Μια διαδρομή στο μέσον ακριβώς της Πράσινης γραμμής, με φυλάκια εκατέρωθεν που φυλάνε βαριεστημένοι φαντάροι. Οι πολλές σημαίες κάνουν βαριά την ατμόσφαιρα. Δεν φτάνουν οι τόσες τουρκικές, ελληνικές, κυπριακές σημαίες. Είναι και οι σημαίες του ΟΗΕ.. Όμως σε αυτή την διαδρομή οι σημαίες δεν τελειώνουν ποτέ. Λίγο πιο πέρα, κοντά στο ελληνοκυπριακό χωριό του Αγίου Νικολάου, συνάντησα και τις αγγλικές σημαίες της βρετανικής βάσης της Δεκέλειας. Παραπέρα, δηλαδή στο αμέσως επόμενο από την βάση round about,όπου έφτ

Κάποτε ο φίλος μου ο Νικολάκης ήταν με την κοπέλα του την Μίνα στο κρεββάτι, σε ένα διάλειμμα ανάμεσα σε τρυφερές στιγμές. Aμέριμνος και χαλαρός απολάμβανε αργά ένα τσιγάρο  και απαλή μουσική από το στερεοφωνικό συμπλήρωνε την ατμόσφαιρα. H Μίνα ήταν σιωπηλή και κοιταζόταν στον καθρέπτη. Τότε, έτσι στο άσχετο του το έσκασε:      "Ξέρεις Νίκο μου, μεγάλωσαν τα βυζιά μου." Ο Νικολάκης παραξενεύτηκε αρχικά από αυτή την δήλωση, αλλά η Μίνα δεν έδωσε συνέχεια, απλά ξάπλωσε δίπλα του και τον αγκάλιασε. Ο φίλος μου συνέχισε να σκέπτεται λίγο τα λόγια της Μίνας, αλλά τελικά υπερίσχυσε ο βρώμικος αντρικός του εγκέφαλος, και σκέφτηκε, χαμογελώντας νοερά: "Kαλό για μένα, πάντα τα ήθελα λίγο μεγαλύτερα...." Το περιστατικό δεν είχε καμία συνέχεια και η ζωή συνεχίστηκε αμέριμνα στο δυαράκι του ζευγαριού, μέχρι που δεκαπέντε μέρες αργότερα, καθώς οι δύο φίλοι μου παρακολουθούσαν μία ταινία στο DVD, η κουβέντα ξανάρχισε, πάλι στο ξεκούδουνο.. ."Μωράκι  μου"είπε

Μαλαματένια λόγια, Γιάννης Μαρκόπουλος, Μάνος Ελευθερίου Το ιστορικό βίντεο του 1974 "Καλύτερα να σ' έλεγαν Μαρία και νά 'σουν ράφτρα μες την Κοκκινιά. .. " Αριστουργηματικό τραγούδι, ιστορική συνάντηση, ο νεοελληνικός πολιτισμός σε μια πολύ δυνατή στιγμή του. Και η δύναμή του αυτή δεν πηγάζει από τις... συμμορίες, αλλά γεννιέται απλά και αβίαστα από την ράφτρα της Κοκκινιάς. Κοιτάζω ξανά και ξανά το παλιό  βίντεο του 1974. Τα σεμνά παιδιά που τραγούδησαν τόσο δυνατά αυτό το τραγούδι, μου φάνηκε πως γεννήθηκαν κι αυτά από μια τέτοια μάνα. Και της αποτίουν ύψιστο φόρο τιμής. Η παλιά Κοκκινιά Ποια είναι η ράφτρα της Κοκκινιάς ; Κυριολεκτικά μιλώντας, θα μπορούσε να είναι μια προσφυγοπούλα, που κατάγεται από την χαμένη πια γι αυτήν πατρίδα της Ιωνίας, που μεγάλωσε σε ένα πολυπολιτισμικό περιβάλλον και ρίχτηκε σε ένα άθλιο αντίσκηνο στις αλάνες τότε της Κοκκινιάς, θύμα βίαιου ξεριζωμού και μιας πρωτοφανούς σε μέγεθος αλλά και ιστορική β

Κάθε μέρα. Κάθε πρωί... Το βάρβαρο ξυπνητήρι με ξυπνάει δια της βίας. Πάλι από την αρχή το καθημερινό τελετουργικό, το πλύσιμο, το ξύρισμα, το βιαστικό ντύσιμο, το ζέσταμα του κινητήρα της μοτοσυκλέτας μου. Κάθε πρωινό ξυπνάω πραγματικά πάνω στην μοτοσυκλέτα μου, καθώς ο διεισδυτικός αγέρας του πρωινού με ραπίζει στο πρόσωπο και ξεσηκώνει τα κύτταρά μου για άλλο ένα κοπιαστικό οχτάωρο. Και έπειτα η γνωστή πια διαδρομή, η έξοδος από το στενό αδιέξοδο όπου βρίσκεται το σπίτι μου, και η είσοδος στον κεντρικό δρόμο που θα με οδηγήσει στην δουλειά.... Η ρουτίνα, η ρουτίνα που μπορεί να είναι εξαντλητική, η ρουτίνα που μπορεί να σε νικήσει, με τις μικρές και επαναλαμβανόμενες καθημερινά δόσεις της, ένα είδος κοινωνικού μιθριδατισμού τον οποίο δέχομαι να υποστώ με αντίτιμο την ασφάλεια.  Βαριές σκέψεις για το πρωινό...Αλλά ξαφνικά ένα βίαιο χτύπημα των αναρτήσεων της μοτοσυκλέτας μου διακόπτει τις σκέψεις. Η μηχανή γονατίζει για λίγο και η δόνηση μεταφέρεται στις αρθρώσ

Είναι κακή συνήθεια το κάπνισμα και όπως είναι γνωστό, τις κακές μας συνήθειες τις επαναλαμβάνουμε. Έτσι ένα απόγευμα πήγα κι εγώ να ...επαναλάβω την κακή μου συνήθεια στον κύριο Νικηφόρο, τον περιπτερά της γειτονιάς. Αναγκάστηκα όμως να κάνω υπομονή, καθώς εκεί συνάντησα την Κούλα, μια γνωστή γειτόνισσα που τύχαινε να είναι έγκυος εκείνη την περίοδο και καθώς ήταν νέα και όμορφη, η εγκυμοσύνη την έκανε να φαίνεται σαν ολάνθιστο λουλούδι. Η Κούλα λοιπόν ενδιαφερόταν για ένα τεύχος περιοδικού που είχε εξαντληθεί. Άλλά καθώς ήταν γνωστή με τον κο Νικηφόρο και περίεργη επίσης, άρχισε να κάνει ερωτήσεις στον, υπομονετικό όντως, περιπτερά... - Και ο γιος σας, ο Κώστας, τι κάνει; Έχω καιρό να τον δω, ξεκίνησε η Κούλα. - Έρχεται στο μαγαζί, απάντησε ο κος Νικηφόρος, αλλά σήμερα είχε να ρυθμίσει κάποια θέματα με τον λογιστή και τον αντικατέστησα εγώ. - Τον θυμάμαι καλά, συνεχίζει εκείνη, συζητούσαμε πολλές φορές, πάντα έλεγε πως είναι κατά του γάμου. Άραγε παντρεύτηκε; κάνει

Πολιτικό σύνδεσμο ψάχνει η Google στην Ελλάδα... http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=239286 Αυτό ήταν το άρθρο της Ελευθεροτυπίας που μου τράβηξε την προσοχή. Σαν ταχτικός αναγνώστης ειδήσεων, έχω προσέξει πόσο πολύ επενδύουν στην εθνικιστική, ή εθνική αν προτιμάτε, ανάγνωση των ειδήσεων πολλά Mέσα και πολιτικές παρατάξεις στην πατρίδα μας. Γενικά η πατρίδα και ο πατριωτισμός χρησιμοποιήθηκαν τόσο πολύ στην μικρή μας χώρα που είναι σχεδόν καμένες σαν λέξεις στα διάφορα γραφεία που μας...επικοινωνούν. Αλλά τί μας λέει εδώ το άρθρο της Ελευθεροτυπίας; Μας λέει ότι μια μεγάλη αμερικανική εταιρεία ψάχνει να βρει στέλεχος για να αναλάβει την θέση του policy maker στην Ελλάδα. Η εταιρεία ιδρύθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά φυσικά είναι πολυεθνική και όπως ίσως υποπτεύεστε όλο το ελληνικό διαδίκτυο έχει λαμβάνειν από τα διαφημιστικά προγράμματα της Google. O “δημιουργός πολιτικής” λοιπόν θα είναι κάποιο πρόσωπο που θα συνεργάζεται με πολιτικά πρόσωπα και οργανώσ

Ένα βροχερό πρωινό του Νοεμβρίου αποφάσισα να πετάξω τα σκουπίδια μου στον δημοτικό κάδο της γειτονιάς. Τα είχα διαχωρίσει με άψογη οικολογική συνείδηση, μία τσάντα για τον μπλε και μία για τον γκρι κάδο. Όταν έφτασα εκεί συνάντησα ένα περιποιημένο κύριο με ένα γάντζο να ανασκαλεύει τον γκρί κάδο. Η εικόνα με ξάφνιασε, καθώς στην πόλη μου είχα συνηθίσει να βλέπω μόνο μερικούς γνωστούς ρακοσυλλέκτες γύρω από τους κάδους, που έμοιαζαν περισσότερο σαν τύποι βγαλμένοι από τα μυθιστορήματα του Βίκτορος Ουγκώ και του Καρόλου Ντίκενς. Το επόμενο διάστημα είδα και άλλους καλοντυμένους και ξυρισμένους κύριους να ψάχνουν κάδους στην πόλη μου. Και κάποια στιγμή θυμήθηκα την εικόνα του έκπτωτου πια χρηματιστή μου να αναλύει την σημασία των κάδων σκουπιδιών σε μένα τον έκπτωτο, επίσης, μέτοχο. "Βλέπεις αυτούς τους κάδους;" μου είπε ο χρηματιστής. " Τους κατασκευάζει η εταιρεία ΚΑΔΟΠΛΕΞ, που έχει το μονοπώλιο στην αγορά . Σκέψου τις πιθανότητες κέρδους...". Και α