Ο Μωχάμετ από το Κάιρο

Γνώρισα τον Μωχάμετ από το Κάιρο στην πλατεία του χωριού, ψάχνοντας εργάτη για αγροτικές εργασίες. Κατέφτασα τελευταίος, ως συνήθως, από την πόλη, καθώς δεν μπορούσα να εξασφαλίσω άδεια για να μαζέψω τις ελιές. Στην πλατεία υπήρχε ο...συνήθης καθοδηγητής ο οποίος μου είπε κοφτά:

-Θα πάρεις αυτόν και στοιχίζει τόσο.

Πάλι αισθάνθηκα μαλάκας αφεντικό που μου κάνουν κουμάντο οι εργατοπατέρες, αλλά έκανα την ανάγκη φιλοτιμία και τον πήρα. Ο Μωχάμετ δεν ήξερε λέξη Ελληνικά και ήταν ψηλός και ξερακιανός. Στο χωράφι τα προβλήματα ήταν πολλά. Μέχρι να του δείξω τι έπρεπε να κάνει φάγαμε την μισή μέρα. Η συνεννόηση γινόταν βασικά με χειρονομίες, απλά τον άκουγα να επαναλαμβάνει συχνά αραβικές λέξεις με βαριά προφορά, Αλλάχ, ραμαζάν κλπ. Ήξερα φυσικά από πείρα ότι την περίοδο εκείνη του Δεκεμβρίου γιορτάζεται το μουσουλμανικό ραμαζάνι, οπότε αν είχες άραβα εργάτη δεν έτρωγε και δεν έπινε πριν το ηλιοβασίλεμα, πράγμα που μπορούσε να αποβεί μειονέκτημα για ένα αφεντικό σαν του λόγου μου, συνήθως ο εργάτης μετά το μεσημέρι άρχιζε να..ρετάρει. Υπάρχουν και άλλα θέματα κατά την διάρκεια του Ραμαζανιού. Πέντε φορές κάθε μέρα ο Μωχάμετ έπαιρνε ένα λινό τσουβάλι, γονάτιζε στην γη και άρχιζε τις επικύψεις στον Αλλάχ. Αλλά υπήρχε συνήθως πρόβλημα..πυξίδας καθώς έκανε τις προσευχές του προς την πλευρά της θάλασσας, που στην συγκεκριμένη περιοχή είναι... πάντα στον βορρά. Εγώ από μια ακατανόητη ευαισθησία βάλθηκα να του εξηγώ ότι αν ήθελε να προσκυνήσει προς την Μέκκα, αυτό έκανε στο τσουβάλι πέντε φορές την ημέρα, έπρεπε να αλλάξει την κατεύθυνση προς τα ανατολικά καθώς από την πλευρά που προσκυνούσε υπήρχαν μόνο Σλαβικοί και Γερμανικοί λαοί. Με τα πολλά κατάφερα να του το μάθω, αλλά με όλα αυτά πέρασε σχεδόν όλη  μέρα, πήγε τέσσερις ή ώρα. Η συλλογή ελαιοκάρπου είχε μείνει τραγικά πίσω και ήλπιζα ότι θα είχαμε μία ακόμα παραγωγική ώρα μέχρι τις πέντε. Αλλά φευ, τότε μου έκανε την χειρονομία που ξέρει καλά κάθε προλετάριος του σκληρού μας κόσμου, δηλαδή μου έδειξε με τον δείκτη του δεξιού του χεριού το ρολόι στο αριστερό. Οχτώ με τέσσερις, σας μεταφράζω την χειρονομία, στοπ δουλειά. Εγώ κατάλαβα αμέσως το υπονοούμενο και πειθήνια άρχισα να μαζεύω τον εξοπλισμό για να σχολάσουμε. Άλλη μία κουραστική μέρα είχε λάβει τέλος. Του πλήρωσα το τσουχτερό μεροκάματο που είχε ορίσει ο εργατοπατέρας με τα σκληρά μου Euro, που να ήξερα τότε το μέλλον, και έδωσα ραντεβού για την επόμενη μέρα.

Μαβί σούρουπο πια, καθώς οδηγούσα το αγροτικό αυτοκίνητο στον δρόμο της επιστροφής, παρατηρούσα τον Μωχάμετ στωικό και σιωπηλό, ίσως να σκεφτόταν το βραδινό φαγητό, καθώς ο καλός θεός του τού επιτρέπει να τρώει ότι θέλει μετά την δύση του ήλιου. Για να σας πω την αλήθεια, εγώ, ως νεόκοπος και επιδοτούμενος καπιταλιστής αγρότης, σκέφτηκα ότι έπρεπε να απολυθεί πάραυτα. Μετά όμως, δεν ξέρω πως, από ευαισθησία, από φιλότιμο, λυπήθηκα το ξερακιανό παιδί από το Κάιρο. Άρχισα να κάνω υποθέσεις για την οικογένειά του, την εμφανή φτώχεια του και αγραμματοσύνη, ήταν ένα παιδί που το έριξαν χωρίς εφόδια στον σκληρό αυτό πλανήτη για να επιβιώσει. Και τελικά σκέφτηκα:

-Α στο καλό, έτσι κι αλλιώς εγώ δεν θα γίνω ποτέ αφεντικό. Ας τον κρατήσω.
Και όλη αυτή την ιστορία σας την είπα για να σας εξηγήσω γιατί δεν έγινα ποτέ αφεντικό...Και για να σας πω επίσης ότι αυτό το παιδί ίσως να διαδηλώνει τώρα, μαζί με ένα εκατομμύριο άλλους, κάπου στην πλατεία Ταχρίρ, στο Κάιρο της Αιγύπτου. Διεκδικώντας μια θέση στον ήλιο αυτού του κόσμου.
Καλή τύχη Μωχάμετ.