Μικρό αφιέρωμα σε ένα μεγάλο ηθοποιό
Θέλω να καταθέσω κι εγώ μερικά ταπεινά λόγια, με αφορμή το θάνατο ενός εμβληματικού ηθοποιού της μεταπολεμικής Ελλάδας, του Θανάση Βέγγου. Και είναι ίσως μιά ακόμα κακή φάρσα της Ιστορίας, τώρα που μια εποχή ολόκληρη αλλάζει, να μας στερεί έναν από τους ανθρώπους που τόσο καλά ζωντάνεψαν στη μεγάλη οθόνη την μεταπολεμική Ελλάδα.
Το video που σας παρουσιάζουμε εδώ είναι απο την ταινία "Ποιος Θανάσης", του 1969, σε σενάριο του Γιώργου Λαζαρίδη και σκηνοθεσία του Θανάση Βέγγου, ο οποίος Θανάσης, προσπαθεί να μαζέψει τα δανεικά και αγύριστα για να πληρώσει ένα γραμμάτιο. Εις μάτην...Κανείς δεν πληρώνει τα δανεικά στον καλό μας άνθρωπο...
Αλλά ας μείνουμε λιγάκι στο 1969. Ποια ήταν αυτή η εποχή; Το 1969 λοιπόν ο γράφων μόλις είχε γεννηθεί, καλά αυτό δεν είναι και τόσο αξιοσημείωτο (sic), σύμφωνα με την Ελληνική Wikipedia, γίνεται η πρώτη πτήση του Κονκόρτ, και οι Neil Armstrong και Buzz Aldrin είναι οι πρώτοι άνθρωποι που περπατούν στη Σελήνη...Στην μικρή μας πατρίδα έχει επιβληθεί πλέον στρατιωτική δικτατορία και φυσικά στους αριθμούς ο Ελληνικός καπιταλισμός ανθεί ακόμα, με την κινητήριο ορμή των μεταρυθμίσεων των προχουντικών καραμανλικών κυβερνήσεων. Είναι η Ελλάδα της αντιπαροχής και της αστικοποίησης, που τόσο καλά περιγράφηκε στον ελληνικό κινηματογράφο της εποχής, η Ελλάδα του οικονομικού θαύματος του Ξενοφώντα Ζολώτα και του Σπύρου Μαρκεζίνη. Οι συνέπειες της κακής διαχείρισης της χουντικής επταετίας δεν είναι ακόμα ορατές σε οικονομικό επίπεδο, το αντίθετο μάλιστα, το Ελληνικό κράτος μπορεί να δανείζεται για να ασκεί την πολιτική του διαπλοκή με τα παλιά και νέα επιχειρηματικά τζάκια.
Ο Θανάσης Βέγγος είναι ένας τυπικός μικροαστός αυτοπασχολούμενος, με χρέη, φέσια, αλλά και ηθικές αρχές οι οποίες όμως έρχονται συχνά σε σύγκρουση με τις αλλαγές που προκαλεί η καπιταλιστική ανάπτυξη στην χειμαζόμενη πολιτικά πατρίδα. Αν έχετε παρακολουθήσει ή θέλετε να δείτε την ταινία θα διαπιστώσετε μια βασική αρχή του οικονομικού μας συστήματος. Το χρήμα που κυκλοφορεί, έχουμε μια σταθερή ακόμα δραχμή μην το ξεχνάτε, δεν είναι τόσο πολύ και μάλλον δεν φτάνει για να καλύψει τις ανάγκες της νέας μικροαστικής τάξης της Αθήνας, που την μαγεύουν οι σειρήνες του καπιταλισμού της εποχής .Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι ο πληθωρισμός είναι χαμηλός και το νόμισμα ισχυρό. Οι ...πιστωτικές κάρτες της εποχής λέγονται γραμμάτια. Σε αντίθεση όμως με τις ανεξέλεγτες χορηγήσεις από τις ελεεινές τράπεζες της γενιάς μας, τα γραμμάτια ήταν ένα σύστημα δανεισμού ανάμεσα σε ιδιώτες με την εγγύηση της τράπεζας. Το ψυγείο, η τηλεόραση, το τηλέφωνο όλα αυτά τα τόσο αυτονόητα σήμερα, ήταν πολύ δύσκολο να αποκτηθούν τότε. Πόσες δόσεις, πόσα γραμμάτια. Ο καπιταλισμός είναι πάντα ίδιος στην φιλοσοφία του, οι ανάγκες που χρησιμοποιεί αλλάζουν.
Και ο καλός μας άνθρωπος λοιπόν. Ενας νευρωτικός νεοέλληνας που προσπαθεί να επιβιώσει και να προκόψει σε μια χώρα που δεν προλαβαίνει να επουλώσει τις παλιές πληγές της και εμφανίζονται νέες. Τρέχοντας πάντα, σαν την ελληνική έκδοση του Σαρλώ, κινείται ανάμεσα στις γνώριμες αστικές εικόνες των πατεράδων μας. To παντοπωλείο, το βιβλιοχαρτοπωλείο, το κατάστημα ηλεκτρικών ειδών, τον κινηματογράφο της γειτονιάς. Η προσπάθειά του να μαζέψει τα δανεικά κι αγύριστα κάποτε γυρίζει από την άλλη, αναγκάζεται να δανείσει τους πάντα πονηρούς και κλαψιάρηδες μικροεμπόρους που πάει να εισπράξει. Υπάρχει ακόμα και ο ζητιάνος της γειτονιάς, ένας ψεύτικος τυφλός.
Αλλά ποιος τελικά εκμεταλλεύεται ποιον; Οι συνηθισμένοι τύποι της νεολληνικής πονηριάς παρελαύνουν από την πολύ καλή ταινία. Ο απατεώνας και άχρηστος αγαπητικός, που εκμεταλλεύεται την πτωχή πλην τίμια κοπέλλα, οι αεριτζήδες φίλοι που προσπαθούν να φάνε το μαγαζί του Θανάση, η ζούφια υψηλή κοινωνία των Αθηνών που επιβιώνει παρασιτικά, αρνούμενη να μετατραπεί σε μια ώριμη αστική τάξη. Είναι, από τότε, όλοι τους εκεί, ακυρώνοντας συχνά τις ταξικές τους διαφορές, μέσα στην κάπως καθυστερημένη με τα δυτικά πρότυπα ελληνική κοινωνία. Τους αναγνωρίζετε; Είναι οι ίδιοι απατεωνίσκοι που θα τους δείτε πιο μοντέρνους και high tech στην σημερινή Ελλάδα, χρεωμένη πια από αυτούς τους ίδιους , με άπειρα δισεκατομμύρια ευρώ να μας εκβιάζουν από τα δουλικά τους media με μόνο σκοπό την διατήρηση της βλαβερής εξουσίας τους. Είναι οι φελλοί αυτής της χώρας, που επιπλέουν πάνω στη θάλασσα της νεολληνικής προχειρότητας. Επιβίωσαν της δικτατορίας και εγκαταστάθηκαν σαν καρκίνος πάνω στο σώμα της μεταπολίτευσης.
Καλέ μας άνθρωπε, πόσο μεγάλος υπήρξες!! Μας τα είπες όλα, από τότε. Μόνο που εμείς οι άφρονες, δεν είχαμε μάτια και ψυχή για να αντικρύσουμε κατάματα την αλήθεια.
Καλό σου ταξίδι. Μας άφησες τα δώρα σου.
Θέλω να καταθέσω κι εγώ μερικά ταπεινά λόγια, με αφορμή το θάνατο ενός εμβληματικού ηθοποιού της μεταπολεμικής Ελλάδας, του Θανάση Βέγγου. Και είναι ίσως μιά ακόμα κακή φάρσα της Ιστορίας, τώρα που μια εποχή ολόκληρη αλλάζει, να μας στερεί έναν από τους ανθρώπους που τόσο καλά ζωντάνεψαν στη μεγάλη οθόνη την μεταπολεμική Ελλάδα.
Το video που σας παρουσιάζουμε εδώ είναι απο την ταινία "Ποιος Θανάσης", του 1969, σε σενάριο του Γιώργου Λαζαρίδη και σκηνοθεσία του Θανάση Βέγγου, ο οποίος Θανάσης, προσπαθεί να μαζέψει τα δανεικά και αγύριστα για να πληρώσει ένα γραμμάτιο. Εις μάτην...Κανείς δεν πληρώνει τα δανεικά στον καλό μας άνθρωπο...
Αλλά ας μείνουμε λιγάκι στο 1969. Ποια ήταν αυτή η εποχή; Το 1969 λοιπόν ο γράφων μόλις είχε γεννηθεί, καλά αυτό δεν είναι και τόσο αξιοσημείωτο (sic), σύμφωνα με την Ελληνική Wikipedia, γίνεται η πρώτη πτήση του Κονκόρτ, και οι Neil Armstrong και Buzz Aldrin είναι οι πρώτοι άνθρωποι που περπατούν στη Σελήνη...Στην μικρή μας πατρίδα έχει επιβληθεί πλέον στρατιωτική δικτατορία και φυσικά στους αριθμούς ο Ελληνικός καπιταλισμός ανθεί ακόμα, με την κινητήριο ορμή των μεταρυθμίσεων των προχουντικών καραμανλικών κυβερνήσεων. Είναι η Ελλάδα της αντιπαροχής και της αστικοποίησης, που τόσο καλά περιγράφηκε στον ελληνικό κινηματογράφο της εποχής, η Ελλάδα του οικονομικού θαύματος του Ξενοφώντα Ζολώτα και του Σπύρου Μαρκεζίνη. Οι συνέπειες της κακής διαχείρισης της χουντικής επταετίας δεν είναι ακόμα ορατές σε οικονομικό επίπεδο, το αντίθετο μάλιστα, το Ελληνικό κράτος μπορεί να δανείζεται για να ασκεί την πολιτική του διαπλοκή με τα παλιά και νέα επιχειρηματικά τζάκια.
Ο Θανάσης Βέγγος είναι ένας τυπικός μικροαστός αυτοπασχολούμενος, με χρέη, φέσια, αλλά και ηθικές αρχές οι οποίες όμως έρχονται συχνά σε σύγκρουση με τις αλλαγές που προκαλεί η καπιταλιστική ανάπτυξη στην χειμαζόμενη πολιτικά πατρίδα. Αν έχετε παρακολουθήσει ή θέλετε να δείτε την ταινία θα διαπιστώσετε μια βασική αρχή του οικονομικού μας συστήματος. Το χρήμα που κυκλοφορεί, έχουμε μια σταθερή ακόμα δραχμή μην το ξεχνάτε, δεν είναι τόσο πολύ και μάλλον δεν φτάνει για να καλύψει τις ανάγκες της νέας μικροαστικής τάξης της Αθήνας, που την μαγεύουν οι σειρήνες του καπιταλισμού της εποχής .Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι ο πληθωρισμός είναι χαμηλός και το νόμισμα ισχυρό. Οι ...πιστωτικές κάρτες της εποχής λέγονται γραμμάτια. Σε αντίθεση όμως με τις ανεξέλεγτες χορηγήσεις από τις ελεεινές τράπεζες της γενιάς μας, τα γραμμάτια ήταν ένα σύστημα δανεισμού ανάμεσα σε ιδιώτες με την εγγύηση της τράπεζας. Το ψυγείο, η τηλεόραση, το τηλέφωνο όλα αυτά τα τόσο αυτονόητα σήμερα, ήταν πολύ δύσκολο να αποκτηθούν τότε. Πόσες δόσεις, πόσα γραμμάτια. Ο καπιταλισμός είναι πάντα ίδιος στην φιλοσοφία του, οι ανάγκες που χρησιμοποιεί αλλάζουν.
Και ο καλός μας άνθρωπος λοιπόν. Ενας νευρωτικός νεοέλληνας που προσπαθεί να επιβιώσει και να προκόψει σε μια χώρα που δεν προλαβαίνει να επουλώσει τις παλιές πληγές της και εμφανίζονται νέες. Τρέχοντας πάντα, σαν την ελληνική έκδοση του Σαρλώ, κινείται ανάμεσα στις γνώριμες αστικές εικόνες των πατεράδων μας. To παντοπωλείο, το βιβλιοχαρτοπωλείο, το κατάστημα ηλεκτρικών ειδών, τον κινηματογράφο της γειτονιάς. Η προσπάθειά του να μαζέψει τα δανεικά κι αγύριστα κάποτε γυρίζει από την άλλη, αναγκάζεται να δανείσει τους πάντα πονηρούς και κλαψιάρηδες μικροεμπόρους που πάει να εισπράξει. Υπάρχει ακόμα και ο ζητιάνος της γειτονιάς, ένας ψεύτικος τυφλός.
Αλλά ποιος τελικά εκμεταλλεύεται ποιον; Οι συνηθισμένοι τύποι της νεολληνικής πονηριάς παρελαύνουν από την πολύ καλή ταινία. Ο απατεώνας και άχρηστος αγαπητικός, που εκμεταλλεύεται την πτωχή πλην τίμια κοπέλλα, οι αεριτζήδες φίλοι που προσπαθούν να φάνε το μαγαζί του Θανάση, η ζούφια υψηλή κοινωνία των Αθηνών που επιβιώνει παρασιτικά, αρνούμενη να μετατραπεί σε μια ώριμη αστική τάξη. Είναι, από τότε, όλοι τους εκεί, ακυρώνοντας συχνά τις ταξικές τους διαφορές, μέσα στην κάπως καθυστερημένη με τα δυτικά πρότυπα ελληνική κοινωνία. Τους αναγνωρίζετε; Είναι οι ίδιοι απατεωνίσκοι που θα τους δείτε πιο μοντέρνους και high tech στην σημερινή Ελλάδα, χρεωμένη πια από αυτούς τους ίδιους , με άπειρα δισεκατομμύρια ευρώ να μας εκβιάζουν από τα δουλικά τους media με μόνο σκοπό την διατήρηση της βλαβερής εξουσίας τους. Είναι οι φελλοί αυτής της χώρας, που επιπλέουν πάνω στη θάλασσα της νεολληνικής προχειρότητας. Επιβίωσαν της δικτατορίας και εγκαταστάθηκαν σαν καρκίνος πάνω στο σώμα της μεταπολίτευσης.
Καλέ μας άνθρωπε, πόσο μεγάλος υπήρξες!! Μας τα είπες όλα, από τότε. Μόνο που εμείς οι άφρονες, δεν είχαμε μάτια και ψυχή για να αντικρύσουμε κατάματα την αλήθεια.
Καλό σου ταξίδι. Μας άφησες τα δώρα σου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου