Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μετακομίζουμε!


Απουσιάζω πράγματι τον τελευταίο καιρό, αλλά σύντομα θα επανέλθω και θα προχωρήσω σε μια ριζική ανανέωση του παρόντος ιστολογίου. Το νέο ιστολόγιο σχεδιάζεται πλέον έξω από το blogspot, που φιλοξένησε μέχρι τώρα τα άρθρα μου. Θα προσέξατε την υποσημείωση demo στο κεντρικό banner της παρούσας σελίδας. Πράγματι ήταν ένας πειραματισμός η συλλογή αυτή των άρθρων, αρκετά ενθαρρυντικός μάλιστα. Έλαβα πολλά σχόλια που με γέμισαν αισιοδοξία και μου έδωσαν δύναμη να συνεχίσω.

Μια εξήγηση ακόμα. Μετακινούμαι πράγματι από το blogspot, αν και αναγνωρίζω ότι πρόκειται για μια πλατφόρμα προσιτή και εύκολη. Για την ακρίβεια δεν θα απενεργοποιήσω το παρόν blog απλά θα το αναπτύξω πάνω σε δικό μου server, καθώς με ενοχλεί η απώλεια ελέγχου που συνεπάγεται η παράδοση μιας πνευματικής δουλειάς στις διαθέσεις της Google, που είναι η ιδιοκτήτριά του. Επίσης όσο ένα blog μεγαλώνει τόσο πιο δύσκολος γίνεται ο χειρισμός του σε μια πλατφόρμα που ρυθμίζεται με XML.

Υπάρχει και ένα θέμα ελευθερίας επιλογών τελικά. Ανήκω σε αυτούς που αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό την υπερβολική χρήση του blogspot ή του facebook καθώς δεν είναι διάφανος ο τρόπος που χειρίζονται τα δεδομένα που τους εμπιστευόμαστε. Κάποια στιγμή θα αναπτύξω εκτενέστερα το σύγχρονο αυτό πρόβλημα. Στο μεταξύ ΜΕΤΑΚΟΜΙΖΟΥΜΕ!!!

ΥΓ  Σύντομα θα δημοσιεύσω τον υπερσύνδεσμο προς το νέο μας ψηφιακό...σπίτι...

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η ράφτρα της Κοκκινιάς

Μαλαματένια λόγια, Γιάννης Μαρκόπουλος, Μάνος Ελευθερίου Το ιστορικό βίντεο του 1974 "Καλύτερα να σ' έλεγαν Μαρία και νά 'σουν ράφτρα μες την Κοκκινιά. .. " Αριστουργηματικό τραγούδι, ιστορική συνάντηση, ο νεοελληνικός πολιτισμός σε μια πολύ δυνατή στιγμή του. Και η δύναμή του αυτή δεν πηγάζει από τις... συμμορίες, αλλά γεννιέται απλά και αβίαστα από την ράφτρα της Κοκκινιάς. Κοιτάζω ξανά και ξανά το παλιό  βίντεο του 1974. Τα σεμνά παιδιά που τραγούδησαν τόσο δυνατά αυτό το τραγούδι, μου φάνηκε πως γεννήθηκαν κι αυτά από μια τέτοια μάνα. Και της αποτίουν ύψιστο φόρο τιμής. Η παλιά Κοκκινιά Ποια είναι η ράφτρα της Κοκκινιάς ; Κυριολεκτικά μιλώντας, θα μπορούσε να είναι μια προσφυγοπούλα, που κατάγεται από την χαμένη πια γι αυτήν πατρίδα της Ιωνίας, που μεγάλωσε σε ένα πολυπολιτισμικό περιβάλλον και ρίχτηκε σε ένα άθλιο αντίσκηνο στις αλάνες τότε της Κοκκινιάς, θύμα βίαιου ξεριζωμού και μιας πρωτοφανούς σε μέγεθος αλλά και ιστορική β
Αγαπητοί αναγνώστες    Μετακινούμε το περιεχόμενο της ιστοσελίδας μας, όπως σας έχουμε παλιότερα ανακοινώσει.  Πράγματι παρατηρούνται καθυστερήσεις, αλλά το τελικό αποτέλεσμα θα δικαιώσει πιστεύουμε την αναμονή.   Το παρόν blog διατηρείται για ιστορικούς λόγους, αλλά μια επιλογή από τα άρθρα του μετακομίζει στο νέο   χώρο, ταξινομημένο στην γενική κατηγορία τα παλιά. Στο καινούριο blog θα μιλήσουμε για τη ζωή, την πολιτική και την κοινωνία στους καιρούς μας.  Αργότερα θα εμπλουτίσουμε με το νέο περιεχόμενο το ανανεωμένο memorandum days .    Σας ευχαριστούμε για την αγάπη σας.

O Χασοδίκης, Ο Καβουρίδης και ο Παύλος, μια εντελώς φανταστική ιστορία

    Ο κος Χασοδίκης καθόταν αναπαυτικά στην περιστρεφόμενη δερμάτινη πολυθρόνα του. Μπροστά  απλωνόταν το  πολυτελές εβένινο γραφείο  και πίσω του,  μέσα από  την τζαμαρία του μεγάλου παράθυρου, δέσποζε πάνω στον ιερό βράχο η αρμονική φιγούρα του Παρθενώνα, κυκλωμένου μέσα στην λιτή του μεγαλοπρέπεια από τα απαλά χρώματα του αττικού σούρουπου.       Ήταν μια καλή μέρα για τον κο Χασοδίκη. Παρά την μεγάλη κρίση που έπληττε χιλιάδες συναδέλφους του, ο ίδιος είχε εξασφαλίσει για το  γραφείο του μερικές μεγάλες υποθέσεις, που θα συντηρούσαν  για καιρό τα κέρδη του.   Ίσως γι αυτό ο κος Χασοδίκης είχε μια έκφραση ικανοποίησης καθώς ατένιζε σιωπηλά τον Παρθενώνα  και χάιδευε ράθυμα την κοιλίτσα του κάτω από το ακριβό γιλέκο. Ίσως όμως και να σκεφτόταν το ξανθό γκομενάκι που θα συναντούσε αργότερα στην κρυφή του γκαρσονιέρα..Ποιος ξέρει...      Τότε άρχισε να δονείται το  τηλέφωνο. Ο κος Χασοδίκης μισούσε τα τηλέφωνα ειδικά όταν του διέκοπταν τις σκέψεις του.  Απηυδισμένος όπως ήταν από τα