Αντί επιλόγου

ΜΕΡΟΣ Δ

Λίγα λόγια ακόμα πριν την καλοκαιρινή μας περισυλλογή.  Σε προηγούμενα άρθρα επιχειρήθηκε μια σύντομη ιστορική αναδρομή στην ιστορία του ελληνικού έθνους, χρησιμοποιώντας σαν ορόσημο την άλωση της Κωνσταντινούπολης, μια ημερομηνία που αρέσει σε πολλούς σύγχρονους …Ελληναράδες.  Σκόπιμα απουσίαζε η αναφορά στην ταξική διαστρωμάτωση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, μια διαστρωμάτωση φεουδαρχική και αναχρονιστική.  Μια παρεμφερή οργάνωση άλλωστε ακολούθησε και η διάδοχη Οθωμανική αυτοκρατορία, που αντιμετώπισε αντικειμενικές δυσκολίες να μεταρρυθμιστεί μέχρι την θορυβώδη και αιματηρή πτώση της, στις αρχές του 20^ου αιώνα.  Αλλά πιστεύω ότι καταφέραμε κατά κάποιο τρόπο να καταδείξουμε ότι η περίφημη ρήση «ανήκομεν εις την  Δύσιν»  είναι στην πραγματικότητα μια παμπάλαια στρατηγική επιλογή των ανώτερων τάξεων του Ελληνικού έθνους.  Στην σύγχρονη ιστορία μάλιστα, αυτή η στρατηγική επιλογή έχει και μια έντονη ατλαντική χροιά, κάτι που ίσως είναι θέμα ενός άλλου άρθρου. 

     Καταδείξαμε επίσης ότι τα λαϊκά στρώματα της παλιάς Αυτοκρατορίας αρνήθηκαν να ακολουθήσουν τη λογική των Παλαιολόγων. Οι λόγοι είναι ποικίλοι, αλλά ρίχνοντας μια προσεκτικότερη  ματιά , κατανοητοί από την άποψη της ιστορικής εθνικής μνήμης.  Οι Ελληνικοί πληθυσμοί είχαν από αιώνες συμβιώσει  και αλληλεπιδράσει με τους πληθυσμούς της Μέσης Ανατολής και της Μικράς Ασίας, μια αλληλεπίδραση που δεν ήταν εύκολο να απορριφθεί στην ιστορική λήθη. 

    Μερικές ακόμα παρατηρήσεις.  Όλοι μας είμαστε μπερδεμένοι στον μοντέρνο χαοτικό κόσμο, όπου τα συμφέροντα εμπλέκονται εντέχνως με τις ιδέες. Παλιά πρακτική βέβαια, μόνο που στην σημερινή κοινωνία της πληροφορίας η εμπλοκή γίνεται τερατώδης και οδηγεί εύκολα σε αλλοτρίωση. 

Τι είναι πατρίδα, τι είναι έθνος, τι είναι λαός, τι είναι ταξική συνείδηση;  Οι Δεξιοί αρέσκονται να αναφέρονται στο Έθνος οι αριστεροί στον Λαό, αλλά στην τελική απευθύνονται στο ίδιο ακροατήριο. Γιατί κανένας δεν φτιάχνει εκλογική πελατεία στο σύγχρονο κοινοβουλευτικό αντιπροσωπευτικό σύστημα στηριζόμενος σε μία μόνο τάξη. Υπάρχουν όμως μερικές απλές αλήθειες που δεν μπορούμε να αποφύγουμε. 

Πρώτον η πατρίδα είναι κάτι σαν την οικογένεια.  Την φορτώνεσαι χωρίς να ερωτηθείς.  Σε ακολουθεί επίσης σε όλη σου τη ζωή ακόμα και αν συνειδητά την απορρίψεις. Άρα λοιπόν καλό θα είναι να μην αγχωνόμαστε. Θέλετε να ονομάσετε την πατρίδα περήφανο έθνος ή λαό βασανισμένο, είναι προσωπικό σας θέμα, δημοκρατία δεν έχουμε;
Δεύτερον οι οικονομικά ισχυροί έχουν καλύτερη πρόσβαση στα κέντρα εξουσίας και πληροφόρησης, το χρήμα  «μιλάει». Τους ακολουθεί επίσης και μια μεγάλη μάζα παρατρεχάμενών τους, που ο συνήθης  ρόλος τους είναι να υπερασπίζονται τα συμφέροντα των αφεντικών  που τους μισθοδοτούν, μερικές φορές αδρά.
Τρίτον οι φτωχότερες μάζες που συχνά υφίστανται την βία του συστήματος έχουν σοβαρό μειονέκτημα αν δεν οργανωθούν σε κάποιο είδος κολεκτιβισμού ή ακόμα και σε συντεχνιακή λογική.  Δεν είναι απαραίτητο αυτή η αυτοοργάνωση να έχει την λογική μιας κομματικής ολιγαρχίας που οργανώνει τις μάζες για να καταλάβουν την εξουσία.  Θα μπορούσαν  να οργανώνονται και σε συντεχνιακή λογική και μην ακούτε τους πληρωμένους από το σύστημα δημοσιογράφους που καταγγέλλουν συνεχώς τις συντεχνίες για όλα τα στρεβλά της πατρίδας μας.  Ανήκουν και αυτοί οι ίδιοι σε μια επιτυχημένη συντεχνία (sic), άσχετο που τώρα  τελευταία τους έχουν στριμώξει τα αφεντικά τους, μιας και επιχειρείται μια  γενικότερη αναδιοργάνωση του συστήματος. 

Τελευταία μου παρατήρηση λοιπόν, καθώς το blog αυτό κλείνει για καλοκαιρινές διακοπές και όπως έχω παλιότερα σημειώσει, θα λειτουργήσει σε νέα μορφή στο μέλλον. Ο ατομικισμός υποχωρεί στην πατρίδα μας και έτσι πρέπει να γίνει. Τα κινήματα, οι αγανακτισμένοι, ακόμα ακόμα οι αριστοκρατικής υφής ανοιχτές επιστολές των επιχειρηματιών, καταδεικνύουν ότι η συζήτηση έχει ανοίξει και κάθε κατεργάρης σύντομα θα διαλέξει τον πάγκο του, δηλαδή θα αναγκαστεί να πάρει μια θέση.     Επίσης για άλλη μια φορά στην ιστορία αυτής της πατρίδας, που αιώνες τώρα η ηγετική της τάξη κουνάει την ουρά της σαν σκυλί στις αυλές της Δυτικής Ευρώπης, τα ευρύτερα στρώματα  δείχνουν μια ισχυρή δυσπιστία στους απόγονους των…Φράγκων. Σε αντίθεση μάλιστα με τις μετρήσεις του Ευρωβαρόμετρου που μας τοποθετούσε σταθερά τα τελευταία χρόνια  στους πιο ενθουσιώδεις υποστηριχτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ανάμεσα στους λαούς της Ευρώπης. Δεν  μετρώνται όλα σε αυτή τη ζωή με στατιστικές.   Η ιστορία είναι μια σπείρα  και αυτή την περίοδο  ο κύκλος της σπείρας έχει ανοίξει, θέτοντας πανάρχαια ερωτήματα σε μοντέρνα βάση.  Τώρα γιατί σας τα λέω όλα αυτά καλοκαιριάτικα.  Μα σας το εξήγησα.  Την ιστορία σου και την πατρίδα σου, δεν μπορείς να τα αποφύγεις. Ακόμα και αν θέλεις. ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!