Στη ρωγμή του χρόνου

Να μαι πάλι, αν και είχα υποσχεθεί να επιστρέψω στις αρχές του Μάρτη, υποπτεύομαι όμως πως κανείς δεν το θυμάται άρα, προχωράω στο άρθρο μου...

Σήμερα θα σας μεταφέρω 20 χρόνια πριν, στην πόλη μου και σε ένα κρύο χειμωνιάτικο βράδυ. Ήμουν φοιτητής τότε και ο συγκάτοικός μου μου πρότεινε μια εκδήλωση σε ένα κλασσικό rock bar της αγαπημένης μου πόλης.

- Θα είναι εκεί για να παρουσιάσει ένα καινούριο του βιβλίο, μου είπε και με έπεισε να τον ακολούθησω. Πάντα ήθελα άλλωστε να συναντήσω από κοντά τον καταλυτικό για τη νεότητα μου δημιουργό, που τότε ήταν στα πολύ πάνω του, καθώς τον συνόδευε η αύρα της επιτυχίας.

Πήγαμε λοιπόν στο μπαρ  το "Αυγό" και τότε  είδα  για πρώτη και τελευταία φορά τον εμβληματικό αυτό άνθρωπο. Ήταν γεροδεμένος και είχε αυτή την παρουσία που γεμίζει τον χώρο, ή τουλάχιστον έτσι το έβλεπα τότε με τα νεανικά μου μάτια. Κάθισε σε ένα τραπεζάκι που είχε μεταφερθεί για τις ανάγκες της βραδιάς στο κέντρο του bar, είχε λίγο νερό και ένα ποτό στο τραπεζάκι. Ο συγγραφέας ήταν ντυμένος απλά με σκούρα ρούχα και είχε μαζί του ένα μεγάλο μπλοκ αλληλογραφίας με πολλές σελίδες γραμμένες κατά πως φαινόταν, που τις ξεφύλλισε αρκετή ώρα πριν ξεκινήσει να μιλάει. Το θέμα της βραδιάς, για να μην σας κρατάω σε αγωνία, ήταν ένα καινούριο βιβλίο που είχε γράψει και υπεράσπιζε την άποψη της Κρητικής ανεξαρτησίας. Είκοσι χρόνια μετά και με την άφιξη του διαδικτύου, έχω πια διαβάσει αρκετά άρθρα που πραγματεύονταν αυτή την ιδέα, κυρίως στα ανεξάρτητα blogs. Όμως τότε, δύο δεκαετίες πριν, η άποψη αυτή ήταν για μένα εντελώς πρωτόγνωρη, σχεδόν κωμική μου φαινόταν για να είμαι ειλικρινής. Άκουσα όμως με προσοχή τον μεγάλο δημιουργό, που δονούσε τη νεαρή ακόμα ψυχή μου με την βαρύτητα ενός θρύλου. Βλέποντας αυτό το θέμα με την πολυτέλεια του χρόνου  που έχει  περάσει,  καταλαβαίνω τώρα ότι πίσω από την κεντρική ιδέα του βιβλίου, κρυβόταν η έντονη αμφισβήτηση αυτού που και σήμερα σχολιάζουμε καυστικά, φευ, του κράτους των Αθηνών δηλαδή. Και αργότερα επίσης διατύπωσε σχετικές απόψεις, σκαλίστε αν θέλετε τους υπερσυνδέσμους που παραθέτω στο τέλος του άρθρου και θα βρείτε περισσότερη πληροφορία.

Αλλά δεν είναι ο σκοπός μου να αναλύσω την ανεξαρτησία της Κρήτης. Θέλω να παραμείνω πιστός στην ζεστή ατμόσφαιρα εκείνης της βραδιάς, με τον μεγάλο καλλιτέχνη να έχει καθηλώσει εμένα τον άσημο φοιτητάκο. Δεν ήταν τόσο το περιεχόμενο αυτών που έλεγε. Εμένα με είχε μαγέψει ο τρόπος του, επιτηδευμένος κάποτε και επιθετικός, αλλά γεμάτος αναβλύζουσα δύναμη. Ήταν ο τύπος του ανθρώπου που μπορούσε να καλλωπίσει με λέξεις και την πιο απίθανη ιδέα και η αλήθεια είναι ότι αυτό έκανε εκείνο το βράδυ. Μεταξύ σοβαρού και αστείου μας είπε πολλά απίθανα αλλά και αλήθειες, μια στο καρφί και μια στο πέταλο, με ένα ύφος κάποτε περιπαιχτικό, κάποτε θλιμμένο, αλλά ποτέ βαρετό. Ήταν όμως και σεμνός και άμεσος. Επειδή ο χώρος ήταν μικρός, είμασταν στην πραγματικότητα πολύ κοντά στον ομιλητή. Και ένιωσα το άγχος του για την παρουσίαση, το πολύ ωραίο βλέμμα του που είχε μαζί θλίψη και δύναμη, αλλά και την απορία του παιδιού που κυττάζει λαίμαργα τον θαυμαστό κόσμο γύρω του...

Όταν τέλειωσε η ομιλία, ο καλλιτέχνης δέχτηκε ερωτήσεις και ανοιχτή συζήτηση. Τότε άφησε το επιτηδευμένο ύφος και μας μίλησε απλά για διάφορα θέματα, είχε και αυτό το πάθος για τον διαλογισμό που του άρεσε πάντα να συζητά. Και για να τελειώσω με την πολυλογία μου εκείνη η βραδιά παραμένει και τώρα μια από τις καλύτερες αναμνήσεις από την φοιτητική μου ζωή. Και το κείμενο αυτό γράφτηκε σαν ένας μικρός φόρος τιμής, για ένα καλλιτέχνη που χάθηκε πρόωρα, στα 66 χρόνια του, τον Μανώλη Ρασούλη. Καλό σου ταξίδι άξιο τέκνο της ιδιαίτερης πατρίδας μου, εμείς εδώ κάτω καταλάβαμε γιατί πέθανες μόνος σου, τους ΒΑΡΕΘΗΚΕΣ πια και χάθηκες σε μια ρωγμή του Χρόνου. Δεν μας χρωστάς τίποτα, εμείς σου χρωστάμε πολλά, ΑΞΙΟΣ.

Εδώ στη ρωγμή του χρόνου
Κρύβομαι για να γλιτώσω,
απ' του Ηρώδη το μαχαίρι
Μισολειωμένος στη Χιροσίμα σου
Κάτι προγόνων ξύδι και χολή
σ' αυτήν την άδεια πόλη

Εδώ στη ρωγμή του χρόνου
Θάβομαι για να μεστώσω
μες του Διογένη το πιθάρι
Στον όγδοο μήνα της, είναι η ελπίδα μου
Σχεδόν το βρέφος γύρω περπατά
καθώς εσύ κουρνιάζεις

Εδώ στη γιορτή του πόνου
Ντύνομαι να μην κρυώνω
του Ουλιάνωφ το μειδίαμα
Σαντάλια του Χριστού, φορώ στα πόδια μου
Πραίτορες, βράχοι πάνω μου σωρό
μα 'γω θα αναστηθώ

 Ακουλουθούν μερικοί υπερσύνδεσμοι για...μελέτη

Κρυσταλλία Πατούλη - TVXS
 Εδώ είναι του Ρασούλη
Εδώ είναι του Ρασούλη -2
MusicPaper, Μάκης Γκαρτζόπουλος
 H επιστολή του στο Λευτέρη Παπαδόπουλο
Η τελευταία συνέντευξη 


Θα προσθέσω αργότερα και άλλους συνδέσμους.